Pokusy, zanim zaatakują ciało człowieka, obecne są już gdzieś na dnie jego duszy. Obserwując z zewnątrz kuszenie, jakiemu podlegamy, możemy mieć wrażenie, że łatwo je przezwyciężyć. Takie przekonanie towarzyszy nam jedynie do czasu, gdy rozpala się w nas pożądliwość. Na skutek przedłużającej się koncentracji na pokusie połączonej w choćby najmniejszym stopniu z upodobaniem do niej rodzi się w nas subiektywne przekonanie, że ostatecznie musimy jej ulec. W chwilach silnych pokus, które mają swoje źródło w rozbudzonych przez lata namiętnościach, grzech jawi się wręcz jako konieczność, bez której życie to pasmo ludzkiej niedoli.
Józef Augustyn "O pokusach, które zbliżają do Boga" - "W drodze" 3/2020
