Weronika Gogola "Po trochu" - Czy nie lepiej by było...

Czy nie lepiej by było, jakbyśmy się wszyscy tylko rodzili i umierali? I nic więcej? Jakbyśmy nie musieli pamiętać? I zmieniać wszystkiego w głowie. Bo czasem, jak coś się przywołuje z pamięci, to by się chciało, żeby było piękne. A tu brzydkie wychodzi. I co z taką pamięcią? Wszystko na nic. 

Weronika Gogola "Po trochu" 

Weronika Gogola "Po trochu" - (...) na stare lata człowiekowi...

(...) na stare lata człowiekowi już się nie chce. Po prostu. Chce spokojnie umrzeć. Nic więcej (...). Ale do tych którzy bardzo chcą umrzeć, śmierć nie przychodzi tak po prostu, Ten, co bardzo chce umrzeć, jakoś umrzeć nie może. Jakoś mu nie idzie. 

Weronika Gogola "Po trochu" 

Weronika Gogola "Po trochu" - Tak to już jest, że kiedy...

Tak to już jest, że kiedy ci się zbiera na płacz, to zawsze jakoś znajdzie się ktoś, kto cię rozśmieszy. A z płaczu do śmiechu niedaleka droga.

Weronika Gogola "Po trochu" 

Weronika Gogola "Po trochu" - Bo tak już jest, że jak człowiek...

Bo tak już jest, że jak człowiek się boi albo nie rozumie, albo po prostu, kiedy jest mu smutno, to potrzebuje coś słodkiego na język i dużo snu. Dużo snu, żeby nie było tego, co jest naprawdę. 

Weronika Gogola "Po trochu"